Blog

Zittend in de storm bij de stal van Lente schrijf ik ouderwets met pen en papier mijn voorbereiding voor een gesprek. Mijn laptop ligt thuis en ik voel de rust niet om daar heen te gaan. Buiten, omringt door de storm met de harde wind, zwiepende bomen en suizende geluiden voel ik de rust gek genoeg wel. Onder het afdak hoor ik soms de regendruppels op het dak tikken en ontstaat er een soort meditatieve stilte te midden van alle natuurgeluiden. In gedachten voert de wind me mee, meegaan op zijn flow van energie voelt als een natuurlijke verbinding met een alerte kalmte.

Plots schrik ik op uit mijn gedachten, de kalmte is weg en ik doe een klein lampje aan om vanuit het licht naar de donkere paddock te kijken waar Lente staat. De reflectoren aan de deken van Lente lichten op, net als haar ogen en de ogen van haar shetlander vriendinnetje. Gemoedelijk staan ze samen aan het hooi te knabbelen. Mijn korte golf van onrust, die maakte dat ik het lampje aandeed, vloeit weg nu ik de paarden zie.

De onrust voelde ik ook toen ik nog binnen in huis zat, ondanks dat ik zag dat de paarden rustig stonden. Maar vanuit huis zag ik ook hoe hard de takken aan de wilgenboom heen en weer zwiepen. Als ik naar buiten ga en bij mijn paarden bij de paddock sta, staan ze nog steeds rustig stil. Zolang ik op een afstandje van de paarden sta, voel ik midden in de wind van de storm een kalmte in de storm.

Inmiddels is het donker geworden en zit ik onder het afdak in het TL licht te schrijven. Ik kijk het donker in richting de paddock en zie niets. Het ontbreken van zicht probeer ik te compenseren door goed te luisteren. Ik hoor de wind waaien, regendruppels tikken op het dak, en gelukkig hoor ik geen rennende paardenvoeten of afknappende bomen. Toch speelt een onrustig gevoel weer op nu ik de paarden niet meer zie en niet hoor. Afstemmend op mijn omgeving zit ik nu op de plek waar ik me het rustigste voel en ik hoor dat geen spannende situaties zijn als vallende bomen of rennende paarden. Toch blijft de onrust en voel ik in deze onrust de verbinding met Lente niet. Tot ik het lampje aan doe en haar weer rustig zie eten met haar paardenvriendin naast zich. Dan besef ik me dat ik al mijn zintuigen heb ingeschakeld en dat mijn zicht, gehoor en gevoel bevestigen dat het rustig is in de storm. Dan verschijnt er een glimlach op mijn gezicht en vraag ik me af:

Op welke zintuigen vertrouw jij en welke combinaties zijn voor jou belangrijk?

Foto door Nur Andi Ravsanjani Gusma via Pexels

De wisseling van de late zomer naar de herfst is in volle gang. Zeker nu afgelopen weekend de klok is verzet, is het duidelijk merkbaar dat het vroeger donker is. Maar het is ook nog even eerder licht in de ochtend.

Best fijn om even weer in het licht naar buiten te gaan om mijn paarden te verzorgen. Zeker nu Lente sinds een paar maanden niet meer in pension staat waar de verzorging volledig uit handen wordt genomen. De verzorging mag ik weer helemaal zelf doen. En hoewel daar veel tijd in gaat zitten, vind ik het heerlijk dat ik na 10 jaar weer een ochtendritueel heb waar ik oprecht blij van word. Heerlijk naar buiten om de paarden te verzorgen. Licht fysiek bezig te zijn door hooi, slobber en water te geven en de mest op te ruimen. En natuurlijk als eerste de paarden te begroeten. In de taken zitten geen moeilijke uitdagingen of complexiteit. Maar juist eenvoudige routines die ruimte geven om andere vragen boven te laten komen. Ben ik blij en uitgeslapen uit mijn bed gestapt? Kijk ik uit naar de dag of maak ik me zorgen? Is mijn agenda (te) vol gepland of heb ik ruimte om zelf invulling aan mijn dag te geven?

Boeiende vragen die ik in een routine de ruimte kan geven en waarbij ik per dag het verschil kan gaan merken doordat mijn taken eenvoudig zijn en elke ochtend hetzelfde. En soms vind ik de taken ook een beetje saai. Dus ben ik ter aanvulling sinds een paar dagen ook een ochtend wandelingetje met Lente gaan maken. En nu de klok verzet is, wandelen we als de zon aan het opkomen is. We lopen na verloop van tijd in hetzelfde ritme, op een landweggetje tussen de weilanden. In de verte schijnt de opkomende zon door de bomen ons tegemoet. De zonnestralen worden zichtbaar in strepen doordat ze tussen de takken en bladeren van de bomen door schijnen. Ze verlichten de dauw die optrekt vanaf de grond. Enkele koeien zijn als silhouetten zichtbaar. We stoppen met lopen. Verstillen. We kijken beide in de richting van de opkomende zon. Even geen routine taken, even geen vragen die me bezighouden. Maar een moment van stilte en rust ontstaat. En dat met een prachtig uitzicht om even in op te gaan.

Hoe start jij je dag op? Hoe ziet de ideale start van jouw dag eruit? Wat heb jij nodig om dat te realiseren?

Het is een dinsdag middag in de zomer als ik voorbereidingen aan het treffen ben voor een coaching afspraak. Het zonnetje schijnt tijdens het buiten zetten van de stoelen en het afzetten van de wei voor de paardencoaching. Het is nu heerlijk weer, maar in de verte zie ik een donkere lucht aankomen. Als ik de laatste dingen pak, beginnen de eerste druppels te vallen. Al snel komt de regen met bakken uit de lucht. Nog net niet doorweekt ga ik binnen zitten, wetend dat mijn klant onderweg is.

De paarden ervaring tijdens mijn coaching is buiten. Ik begin me af te vragen wat mijn klant zou vinden van de stortregen. Bovendien voorspelt buienradar ook nog onweer. Is het veilig om de afspraak door te laten gaan? Ik kan natuurlijk een alternatief bedenken, maar ik heb geen mogelijkheid om de paarden ervaring onder dak te brengen. Ik begin steeds meer scenario’s te bedenken en realiseer me dat dat niet is wat me gaat helpen.

Dus besluit ik even de tijd te nemen en geleerde tools in de praktijk te brengen door stil te staan en bewuster te ervaren wat er is. In mijn hoofd schieten mijn gedachten alle kanten op. Als ik mijn aandacht verleg, hoor ik het tikken van de regen op het dak en hoor ik de wind die op is gekomen. Ik kom wat meer los van mijn gedachtenpatroon en verplaats me naar een andere stoel om door het raampje naar buiten te kijken. De regen zie ik in dezelfde richting vallen als de takken en blaadjes van de treurwilg, die schuin hangen in de wind. Met de regen, onweer, wind en treurwilg krijg je haast een neerslachtig herfstgevoel in de zomer.

En toch ook voel ik steeds meer rust en ruimte. Ik zit in mijn coachruimte die aan de binnenkant betimmerd is met hout. Tussen de planken van het verse hout zijn kieren ontstaan door het drogen en ik zie kleine druppeltjes hars glimmen. Ik kijk naar buiten door het raampje waar een bloembak aan de binnenkant hangt om buiten naar binnen te halen en eenheid te voelen. Als ik naar buiten kijk zie ik natuur met een treurwilg, andere bomen, de begroeiing om een poel waar wilde vogels komen en het uitzicht over het weiland. Natuur elementen die het water verwelkomen. Ik zit, kijk, geniet en voel me meer verbonden met wat is. Mijn mijn helpende gedachte scenario’s verdwijnen naar de achtergrond. De bui waait over. En ik realiseer me dat je met een regenjas en dichte schoenen prima door het natte gras kan lopen en een paar vallende druppels van de bomen op kan vangen.

Herken je dat je in gedachten kan blijven hangen die je niet verder helpen? Hoe makkelijk maakt je je daar vrij van om te doen wat je graag wil? Ben je benieuwd welke mogelijkheden coaching met paarden je hierbij kan bieden, neem dan gerust contact met me op!

Afgelopen weekend had ik een training met Lente waarbij foto’s zijn gemaakt. Waar paarden een spiegel kunnen zijn voor mensen, bracht nu ook de foto van mijn paard in de spiegel een reflectie op mijn tot dan onbewuste gedachten en beweegredenen.

Op een gegeven moment in de training stond ik stil voor een kort overleg. Lente stond naast me en ik stond met de rug naar haar toe. Ik had een ontspannen hangende teugel in mijn hand, erop vertrouwend dat ze rustig naast me bleef staan. En ja, ze stond stil zonder een pas te verzetten en ze vroeg daarom niet om mijn aandacht. Meestal probeert ze wel toch een stapje verder te zetten of duwt ze een beetje tegen me aan om me aan te sporen haar te kriebelen. Maar nu stond ze helemaal stil en ik was met mijn aandacht bij het gesprek, me niet bewust waar Lente haar aandacht was. Tot ik me omdraaide en zag dat ze geïnteresseerd naar de spiegel keek. Ik schrok een beetje, wetende dat paarden zichzelf kunnen bezeren aan de spiegel als ze hun spiegelbeeld fysiek proberen te ontmoeten. Toen ben ik meteen een stukje verder gelopen om Lente weg te leiden van de spiegel.

Achteraf stel ik mezelf de vraag waar ik op gereageerd heb toen ik het spiegelbeeld veranderde. Op het moment van de foto zijn haar oortjes niet hyper alert naar voren gefocust en haar hoofd niet extreem hoog gespannen. Voelde ik de spanning bij haar opbouwen terwijl ze achter me stond waardoor ik me naar haar omdraaide? Was mijn aandacht vooral bij mijn zorgen dat ze zich zou kunnen bezeren waardoor ik onze positie veranderde?

Welke beweegredenen, die leiden tot actie, zijn voor jou herkenbaar? Zijn het vooral je gedachten of je zorgen? Handel je op basis van kleine signalen die je ziet of voelt? Ervaringsgericht leren met paarden kan je helpen hier meer bewust van te worden en daardoor bewust een keuze te maken. Ben je benieuwd hoe, neem dan gerust contact met me op!

Vanaf maart ben ik letterlijk en figuurlijk een nieuw pad gaan bewandelen. Figuurlijk door klanten te helpen middels ervaringsgericht leren met paarden. Letterlijk door de route door het weiland te bewandelen tussen het paard en mijn coach/pipowagen. Het mooie vind ik dat beide routes zich ontwikkelen. In maart was de temperatuur nog laag en het gras in het weiland nog kort. Naarmate de temperatuur steeg en de tijd verstreek, groeide het gras. Tegen de tijd dat het gras tot kniehoogte was, was er een slingerend paadje door het hoge gras ontstaan, waar we het gras platgelopen hadden. Hier een kronkeltje naar links omdat daar meer laag onkruid was. Daar een kronkeltje naar rechts omdat de wind en regen wat graspollen plat hadden geslagen. Maar over het algemeen in de richting naar het eindpunt. Wanneer je echter vanaf de zijlijn over het weiland keek, was het soms even zoeken naar het begin van het paadje, omdat het bijna onzichtbaar was door het omringende hoge gras. Na een paar maanden was het gras erg lang en waren de weerberichten gunstig om te hooien. Binnen een week was het lange gras gemaaid en in balen van het land gehaald. En het leuke verrassing effect: het gelopen paadje was nog steeds te herkennen en nu ook van een afstand te zien. Sterker nog, op het gewandelde paardje was het gras groener dan in de rest van het weiland. Inmiddels is al het gras in het weiland weer groen en kunnen we weer een nieuw paadje gaan vormen.

En figuurlijk? Daar herken ik vergelijkbare stappen. Nieuwe paadjes of patronen ontstaan door een verlangen te volgen, waarbij invloeden van buitenaf de route soms beïnvloeden. Maar het zetten van stappen naar je gewenste doel leveren zichtbare resultaten op. En dan, dan blijft het leuk om te kunnen blijven leren en nieuwe stappen te zetten.

Ben je benieuwd hoe ervaringsgericht leren met paarden je kan helpen op je pad je verlangen te volgen? Neem gerust een kijkje op mijn website of bel me. Ik vind het leuk je wat meer te vertellen over mijn werk met de paarden.

Een van mijn dagelijkse terugkerende klusjes is het opruimen van de paardenmest. Voor mij is het een ontspannen moment om buiten te zijn, te voelen hoe het weer is en mijn lijf in fysieke actie te zetten ipv achter mijn laptop te werken. Meestal loop ik met een kruiwagen rond en loopt Lente gezellig en vertrouwd met me mee. Maar de eerste keer dat met de trekker de mest kwam opruimen, bracht ik haar in een nieuwe setting buiten haar comfortzone.

Lente stond al op de uitkijk toen ik aan kwam rijden. Ze had het geluid van de trekker al lang gehoord en richtte daar haar aandacht op. Haar hoofd droeg ze hoog, oortjes gespitst en ze nam een gedragen houding aan. Toen de trekker dichterbij kwam, liep ze de trekker nieuwsgierig tegemoet. Ze ging op onderzoek uit wat dit oranje ding op wielen voor haar betekende. Tot het moment dat het voor haar te spannend werd. Toen draaide ze zich plots om en draafde zo ver weg tot ze zich weer comfortabel voelde. Op deze afstand kon ze weer ontspannen en de nieuwsgierigheid speelde weer op. Stapje voor stapje kwam ze weer dichterbij. Haar zintuigen gebruikend in haar ontdekkingstocht en het vergroten van haar comfort zone. Nu kwam ze al dichterbij de trekker dan de eerste keer. Maar toch vond ze het nog spannend en ze draafde weer een stukje weg. Niet zo ver weg al de eerste keer en al met minder spanning in haar lijf draaide ze zich weer om naar de trekker. De nieuwsgierigheid won weer en het vertrouwen groeide. En zo stonden paard en trekker na enkele minuten neus aan neus.

Hoe ga jij om met spannende situaties waarin je mag leren? Welke mindset zet je in bij het vergroten van je comfort zone? (H)erken je daarbij wat je zintuigen je vertellen?

Ben je benieuwd hoe coaching met paarden je kan helpen met het vergroten van je comfortzone? Neem gerust contact met me op!

Lente had een uurtje in het lange verse gras gestaan en ik vond het tijd om haar uit dat weitje te halen. Ik had haar halster omgedaan en een paar keer met overtuiging laten weten dat ze echt met me mee moest lopen i.p.v. nog die extra happen van het lekkere gras te eten. We zijn net het weitje uit als er plots een duidelijke verandering is: Lente schiet met haar hoofd omhoog, haar oren zijn gespitst en alle spieren in haar lijf zijn aangespannen. Door haar reactie wordt ik wakker van mijn gedachten (draadje open, draadje dicht, avond eten, avond planning). Opeens ben ik ook alert en me veel bewuster van mijn omgeving. Hoe sta ik, waar sta ik t.o.v. Lente, waar is haar aandacht op gericht? Ik volg haar blik en hoor dan ineens geritsel bij de stal die naast een boom staan. Ik voel nu ook een briesje op mijn gezicht. Zou het geritsel van de bladeren komen die bewegen over het dak? Ik kijk naar de bomen en het blad, maar zie niet de beweging die past bij het geluid. En dan ineens schiet plots een eekhoorntje over de stam van de boom. En er komt er nog één te voorschijn. Ze spelen en springen over van de ene boom naar de andere boom. Ik voel verwondering en een geluksmomentje om de 2 eekhoorntjes te zien. En dat dankzij de reactie van Lente. Want zonder haar was ik in gedachten een boodschappenlijstje aan het bedenken en had ik vast en zeker de eekhoorntjes gemist. Ik blijf nog even staan kijken in verwondering wat er net gebeurde en dat ik twee eekhoorntjes zag. En Lente… die is al lang de volgende happen gras tevreden aan het eten.

Hoe zou het zijn als wij als mens ook steeds meer in het moment verbonden met onze omgeving kunnen zijn en de spanning net zo makkelijk van ons af laten vloeien?

Ben je benieuwd wat jij kan leren in een coaching met een paard, meen gerust vrijblijvend contact met me op!

Foto door Sergey Okhrymenko via Pexels

Aan het begin van de lente dag, als de zon weer eerder wakker is, loop ik ‘s morgens vroeg vanuit mijn coachruimte naar de paarden. Onderweg loop ik het bruggetje over de beek over. Ik stop even en geniet van het uitzicht. Ik zie een groot weiland vol gele bloemen. De meeste paarden bloemen zijn nog volop in bloem. Hier en daar een enkel pluizebolletje om weg te blazen en een wens te doen. Langs de aan de rand van het weiland staan bomen. In de verte zie ik de paarden tevreden eten van het sappige gras.

Na de eerste meters door het gras, voel ik de onderkant van mijn broekspijpen nat worden van de dauw. Ik kijk naar beneden en zie ook dat mijn schoenen nat geworden zijn. En dan ineens zie ik de kleine dauwdruppeltjes op het gras. Dat ‘s morgens het gras nat is van de dauw is natuurlijk geen nieuws, en dat je schoenen en broek er nat van worden ook niet. Maar anders dan de zichtbaarheid van de regendruppels, had ik nooit bewust mijn aandacht op de dauwdruppeltjes gericht. En daardoor was me nooit eerder op de schoonheid van de druppeltjes opgevallen. Bijna op elk grassprietje zat een volmaakt druppeltje. Soms halverwege de grasspriet, soms aan het puntje. Zo mooi om dit met een nieuwe blik van nieuwsgierigheid en verwondering te zien!

Vervolgens verlegde ik mijn perspectief weer over het weiland met de gele bloemen en de paarden. Daardoor waren de dauwdruppeltjes weer uit mijn gezichtsveld verdwenen. Maar ik weet dat elke volgende keer dat ik door nat gras loop, ik mijn blik zal verleggen om ook de mooie kleine druppeltjes te zien.

Benieuwd hoe het verleggen van je aandacht jou nieuwe inzichten kan geven en hoe je die kan integreren in je dagelijkse leven. Neem gerust contact met me om te ontdekken hoe een coaching met paarden je hierbij kan helpen.