Zittend in de storm bij de stal van Lente schrijf ik ouderwets met pen en papier mijn voorbereiding voor een gesprek. Mijn laptop ligt thuis en ik voel de rust niet om daar heen te gaan. Buiten, omringt door de storm met de harde wind, zwiepende bomen en suizende geluiden voel ik de rust gek genoeg wel. Onder het afdak hoor ik soms de regendruppels op het dak tikken en ontstaat er een soort meditatieve stilte te midden van alle natuurgeluiden. In gedachten voert de wind me mee, meegaan op zijn flow van energie voelt als een natuurlijke verbinding met een alerte kalmte.
Plots schrik ik op uit mijn gedachten, de kalmte is weg en ik doe een klein lampje aan om vanuit het licht naar de donkere paddock te kijken waar Lente staat. De reflectoren aan de deken van Lente lichten op, net als haar ogen en de ogen van haar shetlander vriendinnetje. Gemoedelijk staan ze samen aan het hooi te knabbelen. Mijn korte golf van onrust, die maakte dat ik het lampje aandeed, vloeit weg nu ik de paarden zie.
De onrust voelde ik ook toen ik nog binnen in huis zat, ondanks dat ik zag dat de paarden rustig stonden. Maar vanuit huis zag ik ook hoe hard de takken aan de wilgenboom heen en weer zwiepen. Als ik naar buiten ga en bij mijn paarden bij de paddock sta, staan ze nog steeds rustig stil. Zolang ik op een afstandje van de paarden sta, voel ik midden in de wind van de storm een kalmte in de storm.
Inmiddels is het donker geworden en zit ik onder het afdak in het TL licht te schrijven. Ik kijk het donker in richting de paddock en zie niets. Het ontbreken van zicht probeer ik te compenseren door goed te luisteren. Ik hoor de wind waaien, regendruppels tikken op het dak, en gelukkig hoor ik geen rennende paardenvoeten of afknappende bomen. Toch speelt een onrustig gevoel weer op nu ik de paarden niet meer zie en niet hoor. Afstemmend op mijn omgeving zit ik nu op de plek waar ik me het rustigste voel en ik hoor dat geen spannende situaties zijn als vallende bomen of rennende paarden. Toch blijft de onrust en voel ik in deze onrust de verbinding met Lente niet. Tot ik het lampje aan doe en haar weer rustig zie eten met haar paardenvriendin naast zich. Dan besef ik me dat ik al mijn zintuigen heb ingeschakeld en dat mijn zicht, gehoor en gevoel bevestigen dat het rustig is in de storm. Dan verschijnt er een glimlach op mijn gezicht en vraag ik me af:
Op welke zintuigen vertrouw jij en welke combinaties zijn voor jou belangrijk?
Foto door Nur Andi Ravsanjani Gusma via Pexels