Het is een dinsdag middag in de zomer als ik voorbereidingen aan het treffen ben voor een coaching afspraak. Het zonnetje schijnt tijdens het buiten zetten van de stoelen en het afzetten van de wei voor de paardencoaching. Het is nu heerlijk weer, maar in de verte zie ik een donkere lucht aankomen. Als ik de laatste dingen pak, beginnen de eerste druppels te vallen. Al snel komt de regen met bakken uit de lucht. Nog net niet doorweekt ga ik binnen zitten, wetend dat mijn klant onderweg is.
De paarden ervaring tijdens mijn coaching is buiten. Ik begin me af te vragen wat mijn klant zou vinden van de stortregen. Bovendien voorspelt buienradar ook nog onweer. Is het veilig om de afspraak door te laten gaan? Ik kan natuurlijk een alternatief bedenken, maar ik heb geen mogelijkheid om de paarden ervaring onder dak te brengen. Ik begin steeds meer scenario’s te bedenken en realiseer me dat dat niet is wat me gaat helpen.
Dus besluit ik even de tijd te nemen en geleerde tools in de praktijk te brengen door stil te staan en bewuster te ervaren wat er is. In mijn hoofd schieten mijn gedachten alle kanten op. Als ik mijn aandacht verleg, hoor ik het tikken van de regen op het dak en hoor ik de wind die op is gekomen. Ik kom wat meer los van mijn gedachtenpatroon en verplaats me naar een andere stoel om door het raampje naar buiten te kijken. De regen zie ik in dezelfde richting vallen als de takken en blaadjes van de treurwilg, die schuin hangen in de wind. Met de regen, onweer, wind en treurwilg krijg je haast een neerslachtig herfstgevoel in de zomer.
En toch ook voel ik steeds meer rust en ruimte. Ik zit in mijn coachruimte die aan de binnenkant betimmerd is met hout. Tussen de planken van het verse hout zijn kieren ontstaan door het drogen en ik zie kleine druppeltjes hars glimmen. Ik kijk naar buiten door het raampje waar een bloembak aan de binnenkant hangt om buiten naar binnen te halen en eenheid te voelen. Als ik naar buiten kijk zie ik natuur met een treurwilg, andere bomen, de begroeiing om een poel waar wilde vogels komen en het uitzicht over het weiland. Natuur elementen die het water verwelkomen. Ik zit, kijk, geniet en voel me meer verbonden met wat is. Mijn mijn helpende gedachte scenario’s verdwijnen naar de achtergrond. De bui waait over. En ik realiseer me dat je met een regenjas en dichte schoenen prima door het natte gras kan lopen en een paar vallende druppels van de bomen op kan vangen.
Herken je dat je in gedachten kan blijven hangen die je niet verder helpen? Hoe makkelijk maakt je je daar vrij van om te doen wat je graag wil? Ben je benieuwd welke mogelijkheden coaching met paarden je hierbij kan bieden, neem dan gerust contact met me op!